* * *

Тыныш...
байқа...
ақырын...
Үш жүз сексен төрт мың төрт жүз тоқсан тоғыз... шақырым –
айдан төмен,
жерден биік – он бір метр шамасы,

кітаптарым ұйықтап жатыр, қарашы...

Қарашы,
олар құшақтап ап бір бірін,
сіңіріп ап бойларына гүлдің хошын,
күн нұрын,
жаңбыр иісін,
дәуір сертін,
жол әнін,

әр заманның адамының жанарын,
дауыстарын,
мінездерін,
ойларын,

сұлуларды алдындағы айнаның,
ақбоз аттың үстіндегі серіні,

тұлғалардың,
әулиелердің өмірін,

бәрін-бәрін,
дәуірлер мен уақыттарды,
қайғыларды,
бақыттарды,

халықтарды құшақтап,
ұйықтап жатыр – ұйықтап жатқан сәбилерге ұқсап қап...

барлығында – саусағымның таңбасы,
қалам ізі,
көздің нұры,
алмасып
жатқан - менің жылдарым,

менің кітапханам – менің жұмбағым!

Мен Таразға келе салып қолға алғанда біреуін,
көрсең, шіркін, кітаптардың дүрс-дүрс соғып жүрегі,

жанарлары жарқ-жұрқ етіп,
шаттанып,
алақайлап, шуылдасып, мәз-мейрам боп жатқанын!

Тізіліп ап қаз-қатар,
олар ұлы мерекенің бір алауын маздатар!

Осы бір шақ – мен үшін де сәт игі:

отырып ап,
олар мені,
мен оларды оқимын!

Ерлан ЖҮНІС