🖤♠️

Լավ Մար, լսի հլը, ինչքան քեզ անպատասխան նամակ գրեմ, ինչքան պիտի չհասկանաս դու իմ ասելիքը: Մարդկայինով խոսում եմ հետդ արհամարհում ես, տղավարի եմ խոսում արհամարհում ես, Աստծով եմ խոսում ու դու մեկա արհամարհում ես, հա խի՞ Մար, էլ ոնց խոսամ քո հետ եթե դու էսքան ձևով չես հասկանում .. Ափսոսում եմ էն սաղ նամակները որոնք դու չես կարդացել, չեմ հասկացել էսքան վախտ քո անլուրջ վերաբերմունքը, ինչ գրքայինություն Մար, ինչ ռոմանտիկա: Իրականում ես քեզ լիքը բան եմ ասել Մար, շատ-շատ բան եմ ես քեզ ասել ու էդքանը կարդալու կամ կարդալու ու ընկալելու դեպքում դու ինձ չպիտի սենց վերաբերվեիր, դու քեզ թույլ չէիր տա պրոստը: Ես քեզ արդեն 5 տարի գրում եմ ու դեռ լիքը ասելիք ունեմ, իսկ դու բառեր չունես, ինչ-որ բառակույտ թեկուզ: Չգիտեմ, միգուցե դու ուզում ես ունենաս իմ նման մեկին, ով քեզ սաղ կյանք նամակներ կգրի, բայց ես քեզ շատ ավելի մեծ բան եմ ուզում տամ, ու ամեն նամակս որ դու էդքան հեշտությամբ արհամարհում ես, ես գրում եմ մեծ դժվարությամբ.. Ամեն չպատասխանված նամակով դու սրտիցս մի կտոր պոկում ես, ու ստիպում ես ինձ սովորել էդ վիճակին, չեմ ուզում տենց Մար, մի արա տենց: Գիտեմ որ շատ վախտ դու ուղղակի մտածել ես որ ես սիրահարված ապուշի մեկն եմ ու կան լիքը բաներ որ ես չեմ հասկանում, դու հարկ չես համարել բացատրել: Դու ինձ միշտ մեծի աչքով ես նայել ու մտածել որ անլուրջ բաներ եմ գրում, բայց սաղ անլրջությունը քեզնից ա էկել: Ես ասել եմ որ քեզ չեմ մեղադրի, բայց խաբել եմ Մար, ես լիքը նեռվայնացել եմ քո վրա, մտքումս քեզ լիքը քֆրտել եմ, բայց էլի գրել ու խոստացել եմ որ քեզ չեմ թողի, տեր եմ էղել բոլոր խոստումներիս:  Մեր վերջին հանդիպումից երկու տարուց ավել անցել ա, դու ինձ նվեր էիր խոստացել.. հանդիպում նվեր արա ինձ Մար, ես վաստակել եմ էդ հանդիպումը, թող գոնե մի անգամ աչքերիդ մեջ նայելով ասեմ ինչ-որ բան ու միգուցե հենց ամենակարևորը, կամ անկուշտ հայացքով կնայեմ քեզ ու կարողա ոչինչ էլ չասեմ ու դու սաղ կհասկանաս, կարողա դու էլ աչքերիս մեջ նայելով ինձ ուղարկես գրողի ծոցը, չեմ բացառում, բայց ինձ պետք ա էդ հանդիպումը Մար: Քեզ գրելը իմ համար երբեք հպարտության ու առավելևս ինքնասիրության հարց չի էղել, բայց մի արհամարհի Մար: Ու թեկուզ դու իմ զգացմունքը ընկալել ես որպես թուլություն, ես էլի ասում եմ որ խելագարվում եմ քո համար, որ աշխարհի ամենասիրուն աղջիկն ես դու, ամենահետաքրքիրը, ամենախելացին, ամենասեքսուալը, ամենաուժեղը, ամենաբարին, ամենափխրունը ..) Քեզնից շատ ես ինձ եմ մեղադրում, միշտ ինչ-որ տարօրինակ մտքեր ու վախեր եմ ունեցել, ինքս ինձ չեմ հասկացել, ու դու որպես աղջիկ ինձ ավելի լավ կբացատրես թե ես ինչն եմ սխալ արել ու ինչ չեմ արել առհասարակ: Ուզում եմ բացատրես: Իզմեններով եմ Մար, սաղ վախտ, գժեր են մտնում մեջս ու սաղ խառնվում ա իրար, փորձում եմ տեսակավորել ու կառավարել իրանց: Վերջին 2 տարին համարյա ամեն օր ու հիմնականում ամեն գիշեր ուռած եմ էղել, ինձ չիմացողը չի էլ ջոգի, բայց էնքան բան եմ ապրում իմ մեջ որ շուրջս ամենինչ անհետաքրքիր ա դառնում, սաղ էներգիաս սպանվում ա մտավորի ու հոգևորի վրա ու էլ ոչմիբան անելու հավես չեմ ունենում .. մեկ-մեկ սիրտս ա ցավում ու մտածում եմ ինչքան բան կիսատ կմնա եթե հանկարծ կանգ առնի, ու մեկա կիսատ ա մնալու, կամ վաբշե չսկսած: Ես սաղ թողում եմ վաղվան ու ոնցոր փորձեմ փախնել ժամանակից, էնքան բան կուզեի անեի, եթե ուղղակի հավես ունենայի, եթե կողքս լինեիր )) ու վրոդի 5րդ կուրսի ուսանող եմ, վրոդի նորմալ գործ ունեմ, բայց հավայի ա էդ սաղ, մեկա սաղ կյանք գործնական ինչ արել եմ մտածել եմ որ իմը չի, ու թեկուզ որ լավ եմ արել, սաղ կյանք ինքնարտահայտման միջոց եմ ման էկել, ու քեզ եմ գտել Մար: Դու պարգև ես իմ համար, ոչ թե պատիժ, առաքելություն ա քեզ սիրելը, ու էն` ինչ պիտի տամ էս աշխարհին, ես ուզում եմ տամ քեզ: Ես էլ ունեմ իմ անձնական տարածքը Մար, ու ոչմեկ երբեք չի էղել էդ տարածքում, փոքրուց էլ փակ եմ էղել ու էնքան բան ներս քցեցի որ առողջությունս վարի գնաց, հիմա էլ ունեմ ուրվական տեսակ, ֆանտոմ «ես», կարամ պատմեմ թե ոնց ստեղծեցի իրան ու կառավարում տվեցի լիքը հարցերում, ու դու էլի մեծ դեր ունես դրա մեջ.. մի առիթով դու ասեցիր որ ֆանտոմ մենակ ես կարայի լինեի ու ինձ դզեց էն որ ինչ-որ հարցում դու ինձ եզակի դասեցիր, ու նույն ձևով գրքային Սաքոին էլ ես դու ստեղծել, ես սաղ կյանք 10 հատ գիրք հազիվ կարդացած լինեմ Մար, ես Աստվածաշունչ չեմ կարդացել ու եթե հարցնես խի, ես կպատասխանեմ էդ հարցին ))  Ուզում եմ պատմեմ քեզ իմ մասին, ուզում եմ դու ճանաչես ինձ ու հենց էդ ա սերը, ավելի շատ հոգի քան սիրտ: Իմ ամենամեծ ցանկությունը Աստծուն տենալն ա Մար, ու էդ մտքով ես փորձում եմ ապրել ու չվախենալ մահից, ես հավատացած եմ որ եթե կյանքդ արժանի ես ապրել մահը կլինի փրկություն, ու էն բոլոր տղերքն էլ որ զոհվեցին մեր համար արժանացան սրբազան մահի, իրանց ներվեց սաղ, իրանք բոլորը գնացին Աստծու մոտ.. իսկ մեր ապրելն ում ա պետք, կամ վերապրելը, ոչինչ չանելով, դարդերով, հյուծված, նվաստացած..  Նայում ես քարից նայող տղերքի դեմքին ու մտածում թե ինքդ ոնց արդարացնես քո գոյությունը, լոքշ կյանք ա դառել Մար, անիմաստության էս մակարդակին դեռ չէր հասել իմ համար, ու ոչ թե տխուր ա, այլ գորշ, մեր հոգիների նման.. իրականում ես բթացել եմ ցավից ու էդ ցավը ես սաղ կյանք ուսերիս տանելու եմ, նենց ոնց Աշիս էի տանում: Մենք մեկա կիսատ ենք ապրելու, բայց հիմա առավել քան երբեք մենք պիտի ապրենք, մենք պարտավոր ենք ապրել, թույլ լինելը շատ հեշտ ա: Հիշում եմ որ պատերազմին նախորդող գիշերը ես արդեն հիմա երանելի դարձած հանգստության մեջ Կոմիտաս էի լսում, վարդապետի հոգին ոնցոր մտած լինի մեջս, խելագարվում եմ Մար, ազգիս տկարությունից ու ոչ թե ցավից: Ու եթե մինչև պատերազմը ես մեկ-մեկ մտածում էի երկրից գնալու մասին, հիմա ես ուզում եմ մնամ ու ապրեմ էս երկրում, ես հզոր հայրենիք եմ ուզում, արիական ու ողջամիտ հայ ազգ եմ ուզում տենամ.. Պետք ա ապրել մեռնելու կամքով, իսկ մենք գոյություն ենք քարշ տալիս խաղաղասիրությամբ, խաղաղասիրությունը չարիք ա մեր համար, մեզ ցեղասպանել են որովհետև վախեցել են մեր գոյությունից, իսկ մենք դարերով էկած մեր սաղ ազգային արժեքները ուրացանք դրա համար հասանք էս օրին, սաղ պղծեցինք ու եթե պատմության մեջ մենք տարել ենք գոնե բարոյական հաղթանակներ, հիմա մենք ամենաանբարոյական վիճակում ենք ու դեռ քնած ենք, իսկ հային գլխատում են քնած ժամանակ: Չգիտեմ, շատ եմ նեղվում Մար, ու գիտեմ որ դու էլ, ի վերջո մեր երկուսիս արմատներն էլ արևմտյան Հայաստանից են, կա երևի ինչ-որ ազդեցություն: Ես միշտ եմ անհանգստացել քո համար Մար, որովհետև ինձ ինչքան էլ դժվար ա իմ մտքերով, բայց սաղ տանելի ա Աստծով, ու ինչքան շատ եմ ջոգում էնքան ավելի եմ մենականում մարդկանցից ու մտերմանում իրա հետ: Իսկ քո հետ որ էդքան շատ եմ Աստծով խոսացել ՝ ես տենց փորձել եմ քեզ ուժ փոխանցեմ, իմ ունեցած ուժը: Ես քարոզ չեմ արել, ես իրա դերից ու կերպարից եմ խոսացել, ու եթե թեկուզ մենք ենք ստեղծել իրան, բայց գաղափարը հզոր ա , տիեզերական: Նայի իրան որպես մարդկային կերպար, ու եթե ոչ աստված , բայց մարդկային կատարելություն առնվազն, թեկուզ որ խաչվեց.. իսկ եթե բոլորս ապրեինք խաչվողի նման, ո՞վ էր լինելու խաչողը.. Ես քեզ փախուստ չեմ առաջարկում իրականությունից, հա, շատ վատ ա ամենինչ, բայց ամենինչ նաև մեր բանականության մեջ ա, չի կարելի մտածել որ ամենինչ հենց մենակ վատ էլ պիտի լինի, կաղապարվում ենք էդ մտածողության մեջ ու մեզ թվում ա որ էդ մռայլությունից բացի լյուբոյ բան երազ ա ու փախուստ, ու սաղ կյանք դրա մեջ փակված մենք մեզ յանի ստիպում ենք սառը դատել, բայց կորցնում ենք առողջ բանականությունը ու անհատ լինելու արժեքը: Էզոթերիկ գիտություն ա կարծում եմ, ու պետք ա խորանալ բայց պետք ա կանգ առնել ինչ-որ մակարդակի վրա, ու հետո էլի փորձել: Կյանքը պրոգրեսի մեջ ա, ու պրոգրեսը մեր մեջ ա, ու սաղ աշխարհն ա մեր մեջ: Ինչ-որ պահի մենք մեկա չենք հասկանալու էն` ինչը տրված չի մեզ հասկանալ, ու հենց էդ միտքն էլ պետք ա հասկանալ, ու լիքը պարզ մտքեր որ էնքան դժվար են հասկացվում: Մենք ինքներս պիտի կառուցենք մտածողություն հիմնվելով մենակ մեր գիտակցության վրա ու ըստ մեր շահերի, շատ լայն հասկացողությամբ, ու դու պիտի համաձայն լինես էս մտքի հետ, որովհետև եթե չկա Աստված, ուրեմն մարդն ա հեղինակը ցանկացած գաղափարախոսության ու ընդհանրապես ամենինչի, մենք ենք արարիչը ու պետք չի ամենինչ ընդունել նենց ոնց ուրիշներն են կոնցեպտավորել: Պիտի ինքդ քեզ գիժ սարքես ու ընդունես քեզ տենց, որ չգժվես ստիպված, կամ լինես հիմար: Մար դու անլուրջ էիր ընդունում իմ ասելիքը որովհետև ըստ քեզ ես դաժե իմ կյանքի հարցերը չեմ լուծել, բայց իմ միակ հարցը դու ես Մար, մյուս բոլոր հարցերը իմ համար պարզ են, կամ կպարզեմ, բայց երկրորդական են, ու վաբշե՝ թքած, դու ես իմ հարցը Մար: Ու ես քեզնից գթասրտություն էլ չեմ խնդրում Մար, ես քեզ կյանք եմ առաջարկում, վինտաժային կյանք ինչ-որ, մեղմ ու երբեմն վառ գույներով լիրիկայի մեջ, կյանք` կազմված միլլիոնավոր ակնթարթներից, առանց շտապելու ու լիքը բան հասցնելով: Արի գծենք ու անենք Մար, արի կյանք ստեղծագործենք իրար հետ, հիմա ամենաճիշտ ժամանակն ա Մար, հենց էս պահին, դու ես ինձ տենց սովորացրել : Ես երջանկություն չեմ փնտրում Մար, ես ինձ երբեք երջանիկ չեմ զգացել, ու հավայի բան ա էդ երջանկությունը, միֆ ա, կամ մենակ հիմարներին ա հասանելի: Ես հարմոնիա եմ ուզում, խաղաղված հոգի: Ես ուզում եմ փորձենք իրար հետ Մար: Ես հեշտ չեմ էլ պատկերացնում մեր հարաբերությունները, նենց չի մենք տենց հեշտ մերվելու ենք իրար , ու պետք էլ չի, մեկս մյուսի անձնական տարածք մտնել էլ պետք չի, մենք կստեղծենք մեր տարածքը ու մեր անձնականն էլ կձուլվի դրան, մենք իրար հետ լիքը դժվարություն կարանք անցնենք ու սաղ հարցերի պատասխաններն էլ կգտնենք:  Իրականում ես ինձ չեմ էլ պատկերացնում աղջկա կողքին, ես սաղ կյանք մենակ եմ էղել, բայց ծանրացել եմ ինքս իմ վրա, ճահիճի նման խրվել եմ կյանքի դառնության ու միապաղաղության մեջ, իսկ հոգիս ճիգեր ա արձակում, չհասած սեր ունեմ, կյանքիս հույսն ես դու Մար.. ու դու չես կարա կործանարար լինես իմ համար, դու պիտի կյանք տաս ինձ Մար, դու պիտի լինես իմ թույլ տեղը ու իմ էներգիայի աղբյուրը, իմ պրոյեկտի կենտրոնը պիտի լինես ու քո շուրջը պիտի ձևավորվի ամենինչ: էսքանը գրելով ես քո մոտ խղճահարություն արթնացնելու միտք էլ չունեմ, նենց ոնց երբեք չեմ ունեցել, ու դու էլ չտրվես դրան, ոնց երբեք չես տրվել )) ես ուժասպառ եմ, բայց կդիմանամ երևի, ուղղակի հարցը իմ դիմանալը չի, հարցը էն ա ՝ թե ինչ կարա ստացվի մեզնից:  Ինձ պետք չի պլատոնական սեր, ինձ քո գրկի ջերմությունն ա պետք, քո կարիքն ունեմ Մար, բայց ինձ դու պետք չես, ինձ մենք ենք պետք:  Ու դու կարաս ինձ սիրես Մար, հիշում եմ մի անգամ ասեցիր որ իմ հանդեպ երբեք ոչմիբան չես զգա, բայց ես գիտեմ որ դու կարաս ինձ սիրես, ես մտածել եմ դրա մասին լիքը: պահել եմ ինձ քո համար )) ես եմ նախընտրել մենակ մնալ Մար, ես նախընտրել եմ տառապել քո կարոտով ու ապրել քո հետ լինելու հույսով: Ու էղել ա որ քեզ սիրելու ընթացքում ես խոսացել եմ ուրիշ աղջիկների հետ, բայց ոչ մի օր չեմ դադարել մտածել քո մասին: Իրանք մենակ ստիպել են որ քեզ ավելի շատ սիրեմ, իրանց սաղին պատմել եմ որ քո նման սեր ունեմ ու իրանք իմ հոգուն խաղաղություն չէին կարա բերեին: Իրանք սաղ ուղղակի իմիտացիաներ են էղել, ու իտո իրանք սաղ մեկա դու չես, իսկ դու ընտրյալ ես Մար ու ես եմ քեզ ընտրել, դու ինձ չես հետաքրքրել , ես քեզ չեմ էլ սիրահարվել, ես քեզ հենց սիրել եմ էն ամենադեմից, հայոցի քննության օրվանից, էն կալաշի մայկայով, ինչ սիրուն էիր Մար.. Զարմանալի ա, բայց սերս մենակ շատանում ա, ու կարողա քեզ թվա որ նամակներով ես ինձ սպառել եմ, բայց չէ Մար, ես քեզ մի քանի կյանք տալու բան ունեմ, իմ սերը նամակների մեջ չի, հավատա: Խառն եմ գրում, որովհետև իրականում էլ սենց խառն եմ, մտքերս դասավորելու նեռվեր չունեմ ու սենց դու ինձ ավելի լավ կհասկանաս, լիքը մտքեր ուղղակի կորում են գլխումս ու ես հուսահատվում եմ դրանք անվերջ որոնելուց ու չգտնելուց, ոնց քեզ տատիկիդ տան բակում .. լիքը ասելիք ուղղակի անհնար ա վերարտադրել նամակի տեսքով, ու ինչքան էլ գրեմ մեկա չնչին ա .. խնդալու կլինի բայց փորձում եմ հակիրճ լինել, էս այֆոն 5ից էլ նեռվայնանում եմ, մատերս ջղաձգվում են, մոմենտ վաբշե հեռախոս չունեի, նենց խախանդ էր )  Ու ծխած եմ, բայց չէի ծխել հունվարի 6ից, ահագին ա: Ես սիրում եմ պլանը Մար, բայց ինձ պետք էր կամքս ստուգել, ու նենց չի ծխած եմ դրա համար եմ գրում, ժամանակն էր ուղղակի .. Ջոգում ես չէ Մար, ես ոչ մի ձև խաբար չունեմ քեզնից ու ես սենց ձգում եմ, իսկ քո կյանքում կարողա լուրջ փոփոխություններ են էղել: Ամիսներով ձգում էմ որ քեզ սենց նամակ գրեմ, միշտ էլ տենց ա էղել, ու ոնցոր ես ամեն անգամ ուշացած լինեմ, էնքան ասելիք ունեմ քեզ ու դրանից եմ խճճվում, ուզում եմ նենց գրեմ որ ինձ հենց էդ նամակով հասկանաս ու հենց էդ նամակը փոխի մեր հարաբերությունների ընթացքը. Մտքումս մի հատ տարօրինակ տպավորություն կա, որ մենք թույն հարաբերությունների մեջ ենք, պրոստը հիմա վիճած ենք, էս մի 4 տարի ու, ու էդ տարիների ամեն օրը ինձ թվացել ա որ մենք հեսա բարիշելու ենք, որ դու էլ ես տենց մտածում: Գիտեմ որ պատրանք ա, ու մեր մեջ բարիշելու բան էլ չկա, մեկս մյուսին ներելու բան էլ չկա, հիշողության մեջ դաջված փոխադարձ հայացքներ չկան, իրար հետ կիսած ուրախություն ու տխրություն չկա, մատերի հպումներ ու գուրգուրանք չկա, մենք իրարով ապրած չկանք... խելագար պատրանք ա մոտս, թող մնա լավ ) Սիրում եմ քեզ Մար, քո ամեն տեսակը իմ ամեն տեսակով, բայց դու դեռ էնքան գաղտնիք ես իմ համար, ուզում եմ բացես քեզ իմ առաջ մինչև էն ամենաթաքուն տեղը ու ես էլի ասեմ որ սիրում եմ քեզ: Ես խառը մարդ եմ Մար ու քեզ էլ եմ տարատեսակ սիրում, բայց ես փոփոխական չեմ, դու հասկացի ինձ ու փոխի ինձ եթե կուզես, ես դեմ չեմ լինի, մենք կարանք օգնենք իրար, ու ինքներս մեզ ..) Դե հիմա գրի Մար, էսքան ապրածից հետո գրի ինձ հարազատի պես, իմ մեծ աղջիկ, ֆանտաստիկ աղջիկ: