💌

പ്രിയപ്പെട്ട _______ക്ക് .

ഇത് എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ആദ്യത്തെ പ്രണയലേഖനം ആണ്. ഒരു പക്ഷെ അവസാനത്തേതും. ഇത് പ്രണയലെഖനമാണോ എന്ന് ചോദിച്ചാല്‍ , സൌകര്യത്തിനും സന്ദര്‍ഭത്തിനും അനുസരിച്ച് അങ്ങനെ വിളിക്കാം എന്നേയുള്ളൂ. രചനകളെ കൃത്യമായി വര്‍ഗ്ഗീകരിക്കുന്നവര്‍ സമ്മതിച്ചെന്നു വരില്ല. അവരോടു പോയി പണി നോക്കാന്‍ പറ. സാഹിത്യ വിമര്‍ശകരെ ആര് മൈന്‍ഡ് ചെയ്യുന്നു.
.
മുപ്പത്തഞ്ചു വര്ഷം മുന്‍പ് നമ്മള്‍ തമ്മില്‍ പ്രണയം ഉണ്ടായിരുന്നോ? എനിക്ക് ഉറപ്പിച്ചു പറയാന്‍ കഴിയില്ല. സൗഹൃദം പ്രണയത്തോട് അടുത്തു എന്ന് പറയുന്നതായിരിക്കും ശരി. ഇനി മുടിഞ്ഞ പ്രേമം ആയിരുന്നെങ്കില്‍ പോലും ഞാന്‍ നിനക്ക് പ്രണയലേഖനം എഴുതുമായിരുന്നില്ല. കാരണം ഞാനന്ന് രാഷ്ട്രീയ ആധുനികതയുടെയും (പഴയ) സച്ചിദാനന്ദന്റെയും മറ്റും നീരാളിപ്പിടുത്തത്ത്തില്‍ ആയിരുന്നു. ചീഞ്ഞളിഞ്ഞ മലയാള കാല്പനികതയോട് പരിശുദ്ധമായ വെറുപ്പ്‌ ആയിരുന്നു മറ്റു പ്രമാണങ്ങള്‍ ഒന്നുമില്ലാത്ത പ്രമാണിയായ എന്റെ വിശ്വാസ പ്രമാണം. മറ്റു പല പ്രമാണങ്ങളും ഒലിച്ച് പോയെങ്കിലും ഇത് ഒരു പോറലും ഏല്‍ക്കാതെ കയ്യിലുണ്ട്. മോര്‍ച്ചറിയില്‍ പോലും സൂക്ഷിക്കാന്‍ കഴിയാത്ത ഈ കാല്പനികതയെ മറ്റു ചില പേരില്‍ ചിലര്‍ എഴുന്നള്ളിക്കുന്നത് കാണുമ്പോള്‍ കുടല്‍മാല വലിയുന്ന ഓക്കാനം വരുന്നു.
അന്ന് സദാചാര പോലീസ് ഉണ്ടായിരുന്നില്ലെങ്കിലും ചങ്ങലകള്‍ ഇന്നത്തെക്കാള്‍ എത്രയോ കൂടുതല്‍ ആയിരുന്നു. ഓര്‍മ്മയില്ലേ, ഡോറോത്തി മൈക്കല്‍ റോയിയെ (ഡോട്ടിയെ). കോളേജില്‍ നിന്ന് അധികം അകലെയല്ലാതെ റെയില്‍പാളത്തില്‍ അവള്‍ ജീവന്‍ ഒടുക്കിയപ്പോള്‍ അവസാനിച്ചത്‌ ഫെമിനിസത്തിന്റെ പിന്‍ബലമില്ലാതെ തന്നെ ആത്മധൈര്യം ഒന്ന് കൊണ്ട് മാത്രം പുരുഷലോകത്തോട് ഒറ്റയ്ക്ക് നടത്തിയ പോരാട്ടമാണ്. മറുവശവുമുണ്ട്. _____യെ പ്രേമത്തില്‍ നിന്ന് വിടുവിക്കാന്‍ നാടുകടത്തിയത് എന്റെ വീട്ടിനടുത്തെക്ക് ആയിരുന്നല്ലോ. മാപ്പെഴുതി കൊടുത്തു വീട്ടില്‍ കയറും എന്ന് ഇടയ്ക്കു എനിക്ക് തോന്നിയിരുന്നെങ്കിലും അവള്‍ പിടിച്ചു നിന്ന്. വിജയിപ്പിച്ച്ചെടുത്ത്ത പ്രണയത്തിന്റെ ഓര്‍മ്മയുമായി ഭര്‍ത്താവും കുട്ടികളുമായി നമ്മളോട് അന്നുണ്ടായിരുന്ന സൗഹൃദം ഒട്ടും കുറയാതെ അവള്‍ ജീവിക്കുന്നു.

Downtown പോലുള്ള hangoutകള്‍ ഒന്നും ഇല്ലാതിരുന്ന അക്കാലത്ത് കമിതാക്കളുടെയും ചങ്ങാതിക്കൂട്ടങ്ങളുടെയും താവളം ക്രോസ് റോഡിലുള്ള കൂള്‍ ബാര്‍ ആയിരുന്നു എന്ന് നീ ഓര്‍ക്കുമല്ലോ. അന്ന് ചുംബനവും കെട്ടിപ്പിടുത്തവും ഒന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല . സ്വസ്ഥമായി എന്തെകിലും സംസാരിക്കാന്‍ കഴിയുക എന്നത് തന്നെ വലിയ കാര്യമായിരുന്നു - രണ്ടു കാലില്‍ മനുഷ്യനെ പോലെ നടക്കുക തന്നെ വലിയ കാര്യമായിരുന്നു എന്ന് ഗുജറാത്തി ദളിത്‌ കവി രാജു സോളങ്കി പാടിയത് പോലെ. ഏതായാലും കൂള്ബാര്‍കാരന്‍ നമ്മളെ കൊണ്ട് കുറച്ചു സമ്പാദിച്ചു. ഇന്ന് ബേക്കറികളും പൂക്കച്ചവടകാരും വാലന്‍റൈന്‍ ദിനത്തിന് (അല്ലെങ്കില്‍ ലോക സദാചാര പോലീസ് ദിനത്തിന്) സമ്പാദിക്കുന്ന പോലെ.

ആ, ഓര്‍മ്മ വരുന്നു. ഞാന്‍ നിനക്ക് ചില കുറിപ്പുകള്‍ (പ്രണയത്തിന്റെതല്ല) സ്ഥിരമായി അയക്കാറുണ്ടായിരുന്നു - മിഠായിതെരുവും പി എം താജ് റോഡും ചേരുന്നിടത്തെ പട്ട (ചാരായ) ഷോപ്പില്‍ ഇരുന്ന് (ഷാപ്പ്‌ 1995ല്‍ മറ്റു ഷാപ്പുകളോടോപ്പം എ കെ ആന്റണി പൊക്കി) . ഞാന്‍ അന്ന് ഒരര ബുദ്ധിജീവിയും ഷാപ്പില്‍ സ്ഥിരമായി വരാറുള്ള ചിന്ത രവീന്ദ്രന്‍, ജോണ്‍ അബ്രഹാം , എ അയ്യപ്പന്‍, എ സോമന്‍ എന്നീ മുഴു ബുദ്ധിജീവികളുടെ ആരാധകനും ആയിരുന്നു. ആവശ്യത്തിനു ബുദ്ധിജീവി ജാഡയും ഉണ്ടായിരുന്നു. കുറിപ്പുകള്‍ നീ ജോലി ചെയ്തിരുന്ന എല്‍ ഐ സി ഓഫീസിലേക്ക് കൊടുത്തയച്ചത്‌ നിന്റെ സഹപ്രവര്‍ത്തകനും എന്റെ കഠിന സുഹൃത്തുമായ _____ന്‍ വഴിയോ ഷാപ്പിലെ വിളമ്പുകാരന്‍ (അവന്‍ എന്റെ ആത്മസുഹൃത്തായി കഴിഞ്ഞിരുന്നു) വഴിയോ എന്ന് ഇപ്പോള്‍ ഓര്‍മ്മയില്ല. കുറിപ്പുകളില്‍ അധികവും ചില തമാശകള്‍ ആയിരുന്നു - ഉദാഹരണത്തിന് ശരീരത്തില്‍ രോമം അധികം ഇല്ലാത്തത് കൊണ്ട് ജപ്പാന്‍കാര്‍ ആണ് പരിണാമം പൂര്‍ത്തിയാക്കിയത് എന്നായിരുന്നു ഒരു കുറിപ്പ്. നിനക്ക് എന്നോടുള്ള അടുപ്പത്തിന് ഈ ബുദ്ധിജീവി ജാഡക്കും ഒരു പങ്കുണ്ടായിരുന്നില്ലേ എന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള്‍ സംശയിക്കുന്നു. ചിലതെല്ലാം പറയുകയും എഴുതുകയും ചെയ്യുമെങ്കിലും ബുദ്ധിജീവിത്തം കളഞ്ഞു ഞാന്‍ വെറും ജീവിയായിട്ടു വര്‍ഷങ്ങള്‍ ആയി. വയസ്സേറെ ചെന്നിട്ടും ആ ജാടയുമായി നടക്കുന്നവര്‍ ഇന്നുമുണ്ട് എന്നതാണ് രസം. പക്ഷെ പാണ്ടന്‍ നായുടെ പല്ലിനു ശൌര്യം . . .

നമ്മുടെ ബന്ധത്തിന് പറയാനുള്ള ഒരു വിജയകഥ നമ്മള്‍ ഇന്നും നല്ല സുഹൃത്തുക്കള്‍ ആണ് എന്നതായിരിക്കും. കാലത്തിനും പറയാനുണ്ട് ഒരു വിജയകഥ. അത് നമ്മുടെ മക്കള്‍ എതിര്‍ലിംഗത്തിലുള്ളവരോട് സൌഹൃദത്തിലോ പ്രനയത്തിലോ ഏര്‍പ്പെടാന്‍ നമ്മളെക്കാള്‍ ധീരത കാണിക്കുന്നു എന്നതാണ്. എന്തൊക്കെയായാലും ഈ കാലം പഴയ കാലത്തേക്കാള്‍ ചീത്തയാണെന്ന് വിശ്വസിക്കാന്‍ ഞാനില്ല. നീയുമില്ല എന്നറിയാം.

സ്നേഹത്തോടെ

നിന്റെ

ഷെറീഫ്