🍨

یک دکتر از بچه هایی که بیماری لاعلاج داشتن پرسیده چی به زندگیشون معنا می داده و امید می‌داده که ادامه بدن.

هیچ کدوم نگفتن دوست داشتن بیشتر تلویزیون می دیدن یا بیشتر توی فیسبوک می‌بودن یا دعوا می کردن و...

خیلیا به حیوانات خانگی شون اشاره کردن

خیلی ها به پدر و مادرشون اشاره کردن. و اینکه نگران اونها هستن که بعد از خودشون چی میشن. (موضوع اصلی کتاب the fault in our Stars هم همین بود)

همه شون بستنی دوست داشتن 🍨

همه شون از کتاب و اینکه براشون قصه بگن خوششون می اومد

خیلی هاشون حسرت این رو می خوردن که ای کاش کمتر توجه کرده بودن بقیه چی میگن (بدترین عادت من 😞)

از آدمهایی که علیرغم بیماری باهاشون معمولی رفتار می کردن خوششون اومده بود.

خیلی هاشون عاشق شنا و ساحل بودن

تقریبا همه شون مهربونی رو برتر از همه خصوصیات دیگه می دونستن.

تقریبا همه شون عاشق آدمهایی بودن که می خندوندن اونا رو

بچه ها عاشق اسباب بازی ها و سوپرهیرو هاشون بودن

همه شون زمانی که با خانواده میگذروندن رو بهش اهمیت می دادن.

اینم نتیجه گیری👆