🪐,

11:38 California time ;

کل بدنشو بی جون روی زمین اتاق تمرین رها کرده بود و نفس عمیق میکشید تا ضربان قلبش بیاد پایین، داستان پنیک یا چیز دیگه‌اینبود فقط از شدت تمرین کل بدنش خیس شده بود. توی فکر های خودش غرق بود که یک دفعه صدای زنگ گوشیش از اونطرف سالن اومد.

-آه واقعا؟! 

مون تمام انرژی که هنوز توی بدنش داشت رو جمع کرد و خودشو بلند کرد تا برسه به گوشیش.

اسم روی گوشی ناشناخته بود و تعجب کرد، از وقتی اومده اینجا شماره های کره نمی افته روی گوشیش. 

بدون اینکه فکر کنه گوشی رو برداشت و جواب داد.

-hello?

کسی‌ جواب نداد. گیج دوباره به صفحه گوشیش نگاه کرد و دوباره سعی کرد.

-hello??

وقتی دید بازم کسی جواب نداد سریع گوشی‌ رو قطع کرد و پرتش کرد توی کوله پشتیش. بی جون خودشو انداخت کنار کیفش و بطریآبشو در اورد.

-خدایا خیلی خستم .. 

نگاه به ساعت کرد، هنوز نزدیک ۲۰ دقیقه مونده بود تا وقتی که بتونه بره خونه.

-فاک ایت

کیفشو برداشت و هودیشو پوشید همونطور که موهاشو برد بالا و بست خیلی سریع از اتاق تمرین زد بیرون و رفت توی اون کافه‌ای کهدقیقا زیر اتاق تمرینش بود.

لحظه‌ای که در ها باز شدن بوی قوی قهوه کل ریه هاش رو باز کرد و برای اولین بار توی اون روز لبخند زد.

کارکن قهوه فروشی خوب با مون آشنا شده بود، از وقتی که سالن تمرین مون رو جا به جا کردن مون دیگه بعد از تمرین همیشه میاد بهاین کافه وقتی کارش تمام میشه.

-hi moon! The usual? (سلام مون! همون همیشگی؟)

مون با لبخند بزرگی کیفشو گذاشت روی میز همیشگیش و سرشو به معنی اره تکون داد.

-ok!!

وقتی که نشست پشت میز گوشیش رو در اورد و به روال هر روزش به صوفیا زنگ زد. بعد از دو سه بوق کوتاه صوف سریع گوشیش وجواب داد.

-مون!! سلام عزیزم خسته نباشی، تمرین خوب بود؟؟

مون که از شدت انرژی صوف یه لحظه جا خورد خنده‌ی کوچیکی کرد و جواب داد؛

-اوهوم خوب پیش میره، فردا تمرین اخرمه و هفته‌ای بعد کار ها شروع میشه..

صوف که انگار خیلی احساساتی شده بود با صدای نسبتا جیغ جیغی گفت؛

-اوووه مون نمیدونی چقدر برات خوشحالم قراره بترکونی اوکی؟! بهت افتخار میکنم!

مون سرشو انداخت پایین و خنده‌ای کرد تا وقتی که صدای یکی دیگه رو از پشت تلفن شنید.

-مون زنگ زده؟

مون سریع اون صدا رو شناخت، حتی نفمهمید چه بهونه‌ای اورد و چقدر سریع گوشی رو قطع کرد.

لبشو شروع کرد به جوویدن و به صفحه خاموش گوشیش نگاه کرد، تا کی میخواست اینطوری از کینو فرار کنه؟

همونطور که تو فکر بود یه دفعه یه پیام از آرون براش اومد، اول فکر کرد یه پیام ساده است تا دید چقدر ادامه داره. با استرس گوشیشرو باز کرد و زد روی نوتیفیکیشن آرون.

“مون بیبی، امیدوارم کار هات خیلی خوب پیش بره و همه چیز اونطوری که میخوای پیش بره .. مون من نمیدونم اون شب چی بین تو وکینو شد بعد از اینکه من و صوف رفتیم ولی نمیتونی اینطوری ازش هی فرار کنی. به عنوان دوستت .. خیلی دلش برات تنگ شده بهشحداقل پیام بده”

با یه نفس عمیق گوشیش رو پرت کرد توی کیفش، سرش رو که اورد بالا دید که مکس داره براش قهوه رو میاره.

-kino again?

مون اخمی کرد و قهوه رو ازش گرفت

-thanks max .. you can go now

مکس که انگار میخواست بیشتر بشنوه گفت؛

-look moon you can’t keep avoiding him, just a call that’s all it is..

مون بدون اینکه به صورت مکس نگاه کنه به خوردن قهوه‌اش ادامه داد و به بیرون از پنجره نگاه کرد. مکس آهی کشید و برگشت به پشتمیز کافه.

مون واقعا دل تنگ کینو بود .. ولی میترسید.

—————————

8:25pm California time ;

مون توی ون منیجرش نشسته بود و توی گوشیش میچرخید که صدای منیجرش اونو از توی گوشیش کشید بیرون.

-مون دارلینگ .. از اونجایی که کار هات از ماه دیگه شروع میشن من تدارک دیدم برای دو هفته برگردی سئول لاو

مرد بالغ چند تا برگه داد دست مون و دختر کوچیک با نا باوری به حرف هاش گوش داد

-میدونم که خودت خوب خبرداری که از وقتی که برگردی کار هات قراره خیلی زیاد بشن برای همین الان دارم بهت مرخصی میدم 

مون از شدت خوشحالی توی چشم هاش اشک حلقه میزد و لبخند از روی لب هاش نمی افتاد.

دختر کوچولو خیلی این چند ماه بهش سخت گذشته بود، از صبح تا شب کار‌ کرده بود تا بتونه آماده شه برای فستیوال پیش رو. دوستنداشت که اون تیم بزرگی که دارن باهاش کار میکنن رو ناامید کنه پس هرچقدر که سخت بود پنیک هاش رو مخفی نگه میداشت، نمیگفتاذیتم یا خستم یا مریضم، بار ها و بار ها شده بود که از شدت کار روی زمین سالن تمرینش می افتاد و ساعت ها طول میکشید تا بتونهدوباره بلند شه، ولی الان دیگه به چیزی که میخواست خیلی نزدیک تر از چیزی بود که بخواد اینجا کوتاه بیاره.

با خوشحالی بلیط ها رو از دست منیجرش گرفت و ازش تشکر کرد.

وقتی متوجه شد که رسیدن به خونه‌ی مون از راننده تشکر کرد و با خداحافظی کوتاهی از ماشین در اومد.

همینطور که از پله های ورودی خونه میرفت بالا گوشیش رو در اورد به صوفیا تکست داد “خونه‌ای بهت زنگ بزنم؟” .

با کلیدش در خونه رو باز کرد و دوید طبقه‌ی بالا توی استودیوش چون اونجا سرعت اینترنت از کل خونه بهتر بود.

کتشو گذاشت پشت صندلیش و گوشیش رو تکیه داد به یکی از استند های موزیکش و تصویری زنگ زد به صوفیا.

چند ثانیه‌ای طول کشید تا صوف جواب بده.

-سلااام خانم امریکایی ~~

مون با خنده اخمی کرد و جواب صوف رو داد؛

-اوه خدایا صوف لطفا

خنده‌ای کرد و تکیه داد به صندلی و با لبخند ادامه داد؛

-خبر خوب دارم براتون

صوف که داشت پفک میخورد یه دفعه ظرف پفک رو گذاشت کنار رو و بلند شد نشست

-رل زدی؟ حامله‌ای؟ هااااااه نکنه میخوای عروسی کنی؟!

-اوه خدایا صوف لطفا وای

صوف که نمیفهمید چرا مون داره به حرف هاش میخنده خیلی جدی ادامه داد

-پس چییی ها؟!

مون اشک های کنار چشمشو که از شدت خنده شکل گرفته بودن رو با آستینش پاک کرد و گفت؛

-خب منیجرم بهم مرخصی داده و خب این یعنی-

صوف با خوشحالی پرید وسط حرف مون و با چشم های گرد پرسید؛

-میخوای بیای خونه؟!

مون با لبخند بزرگی سرشو به معنی اره تکون داد، صوف انگار بهترین خبر عمرشو شنیده بود و مثل یه بچه می دوید دوره خونه.

-صوف اروم باش!!

مون با خنده بهش گفت ولی قبل از اینکه صوف بتونه بشنوه کال قطع شد.

-آه خدایا از بس‌ بالا پرید قطعش کرد .. بعد من کوچیکم

با خنده گوشیش رو برداشت و تاریخ و زمان پروازشو برای صوف تکست کرد.

مون خوب میدونست اینکه داره میره خونه یعنی چی ولی اینم میدونست که نمیتونست کل زندگیش از کینو فرار کنه پس فقط نفس عمیقکشید و گوشیش رو خاموش کرد.

-عیب نداره من فقط یکم رو‌ موزیکم کار میکنم اره..

———

Back at Seoul ;

-صوفیا حس میکنم ۶۰ تا رد بول خوردی بگیر بشین یه لحظه !

آرون با خنده گفت و بلند شد تا صوف رو اروم کنه.

-وای نه من آرومم فقط خیلی خوشحالم از اینکه مون داره میاد آه خدایا

با لبخند بزرگی خودشو میندازه رو مبل و آرون فقط با یه خنده نگاش میکنه تا بعد کم کم لبخندش می آفته 

-صوف..

اروم میشینه کنار صوف و با صدای آرومی جوری که کینو که تو اشپزخونه نشنوه؛

-اگر مون بیاد .. میدونه که کینو هم اینجاست نه؟

صوف که انگار تازه یادش افتاده بود  لبشو گاز گرفت ، آرون و صوف برای چند ثانیه به هم نگاه کردن تا وقتی که صوف با کلافگینفسشو داد بیرون

-هرچی شد، شد … من دیگه نمیدونم از دست این دوتا چیکار کنم

-هوم ..

—————————

9:35am Seoul time ;

آرون چمدون های مون رو اورد داخل و صوف محکم دست دختر کوچیک رو گرفته بود.

صوف برگشت و برای بار هزارم لپ مون رو بوسید

-خدایا باورم نمیشه واقعا اومدی..

آرون که جلوتر از اونا ایستاده بود با خنده گفت؛

-آه مون وایسا بذار من این خانم رو ازت برای چند دقیقه هم که شده جدا کنم

آرون دست صوف رو گرفت و از مون جداش کرد

-بیا، بیا بریم برای مون یکم خوراکی بگیریم تا اونم یکم به خودش برسه تا بیایم

صوف که انگار اصلا فکر نمیکرد این فکر خوبیه با اخم خواست مخالفت کنه ولی قبل از اینکه بتونه حرف بزنه آرون در رو بست و کشیدشپایین.

مون با خنده‌ای براشون دست تکون داد و برگشت توی خونه.

-آه چقدر همه چیز عوض شده، فکر کردم فقط برای ۵ ماه نبودم

دستشو روی میز نهار خوری کشید و رفت بشینه روی مبل که صدای باز شدن در اومد، مون فکر کرد آرون شاید چیزی جا گذاشته پس باصدای بلندی گفت؛

-اوه آرون چیزی جا گذاشتی؟

و با لبخندی رفت سمت در ولی کاملا خشکش زد وقتی کینو رو دم در دید که داره کفش هاش رو در میاره. زبونش کاملا بسته شده بودفقط مثل یه مجسمه به کینو نگاه می‌کرد .

کینو هم وضع خیلی جالبی نداشت و بدون اینکه تکون بخوره به مون نگاه می‌کرد.

مون بدون اینکه خودش بفهمه شروع کرد به حرف زدن

-م..من همین .. الان رسیدم 

کینو با شنیدن صدای مون به خودش اومد و با دو قدم بزرگ رفت سمت دختر رو به روش و محکم در آغوشش گرفت، یه دستش تویموهاش بود و یه دستش تن مون رو نزدیک خودش نگه میداشت. با صدای لرزونی شروع کرد به حرف زدن

-نمیدونی .. چقدر دلتنگت بودم 

مون چشماش رو بست و دستاش رو دوره کمر کینو حلقه کرد، سرشو توی گودی گردن کینو برد و محکم بغلش کرد.

-من .. من واقعا متاسفم ..

کینو اومد عقب و صورت مون رو قاب گرفت برای چند ثانیه کل صورتش رو چک کرد و بعد طولانی پیشونیش رو بوسید

کینو دست دختر رو گرفت و کشیدش توی حال 

-بیا .. بیا بشین 

مون با دستایی که یکم میلرزیدن نشست کنار کینو و با یه نفس عمیق گفت؛

-درباره‌ی شب آخر .. من متاسفم میدونم فقط میخواستی کمکم کنی نباید اونطوری سرت داد میزدم 

کینو یک دستی یک سمت صورت مون رو قاب که بتونه تو چشماش نگاه کنه

-من برام مهم نیست .. فقط دیگه ازم فرار نکن، من خیلی .. خیلی نگرانت میشم 

مون سرشو انداخت پایین و لبشو به دندون گرفت، اروم سرشو تکون داد که به کینو بگه که متوجه شده و بعد کینو اروم سر مون رو کشیدتوی بغلش، جوری که مون کامل توی بغلش باشه و اروم موهاشو نوازش کرد

اونا برای چند دقیقه همونطوری موندن تا وقتی که کینو فهمید مون خوابش برده با خنده‌ای نگاه به دختر کرد و خودشم سرشو به مبل تکیهداد و چشماش رو بست 

———

آرون و صوفیا با خرید ها وارد خونه شدن، صوف اول اومد توی سالن خونه و وقتی مون و کینو رو دید کاملا بدنش قفل شد. چند ثانیه‌ایبهشون نگاه کرد و بعد سریع دوید پیش آرون.

-بیا امشب بریم خونه من، من و تو، همین الان 

آرون که هنوز داشت کفش هاش رو در می اورد گیج به صوف نگاه کرد

-صوف خیلی ممنون ولی من طرفدار ممه نیستم خیلی 

صوفیا که عجله داشت زود آرون و خودش از اون خونه بزنن بیرون بدون اینکه کامنتی بده به حرف دوستش، دستش رو گرفت و کشیدش ازخونه بیرون

-خفه شو یکم فقط