یک روز عاشقی...
کانون معلولین توانا
از همان اولین برخورد، مامان حوری آنقدر خاکی و گرم و مهربان بود که من فهمیدم چرا بچه ها خیلی راحت قرار عید دیدنی از مامان حوری و سپهر را تبدیل کرده بودند به میهمانی نهار. مامان حوری مادر بزرگ سپهر از کودکی مسئولیت نگهداری و آموزش سپهر را که یک فرد اتیسم هست به عهده گرفته است. تمام این سال هایی که سپهر مدرسه رفته و الان ۱۷ ساله است،
مامان حوری با سپهر سر کلاس با او روی یک نیمکت می نشیند، تمام درسهای سپهر را با او می خواند و در خانه به او آموزش می دهد.
کودکان اتیسم بچه های دوست داشتنی و خاصی هستند؛ از جذابیت آنها همین بس که دروغ نمی گویند. از در اصلی کوچه که وارد منزل مامان حوری می شویم به یک حیاط زیبا پا می گذاریم با دیوارهایی سراسر سبز مامان حوری، سپهر و یک آقای جوان که می گویند معلم سپهر است، از ما استقبال می کنند.
منزل مامان حوری، یک خانه بزرگ ویلایی است که سه طرف ساختمان اصلی را حیاط گرفته، به حیاط پشت خانه دعوت می شویم. دور تا دور حیاط باغچه ای با درختانی قدیمی و بزرگ و سبز است. زیر سایه درختها یک تخت و چند صندلی گذاشته شده است که محل مهمانی ماست. خنکای نسیم بهاری بزم ما را رونق می دهد. مامان حوری برایمان از روزهایی می گوید که این خانه را خریده و در این منطقه هیچ خانه ی دیگری نبوده است. هوای بهاری آن باغچه و رفتار گرم و دلپذیر مامان حوری و سفره دوستانه و پر از عشقی که چیده شد، روح ما را جلا می دهد به داخل خانه می رویم و بعد دعوت می شویم به سالن پذیرایی، یک منزل بزرگ قدیمی که مثل خانه های این روزها پر از تجملات و اسباب و اثاثیه لوکس نیست؛ در عوض جایی است برای زندگی کردن، متناسب با نیازهای اهل خانه
دو میز نهار خوری توی سالن اصلی قرار دارد که یکی از آنها میز تحریر سپهر و مامان حوری است، پر از کتاب و دفتر و کاغذ که خیلی مرتب و منظم روی میز کنار دیوار چیده شده اند، سپهر کاغذهای نقشه کشی اش را نشانمان می دهد و می گوید از صبح ۹ نقشه کشیده. سپهر محصل رشته نقشه کشی است و می گوید شاید دانشگاه تغییر رشته بدهد و زبان بخواند.
یک تخته وایت برد بزرگ وسط سالن پذیرایی نصب شده که پر از کلمات انگلیسی و معنی فارسی آنهاست مامان حوری می گوید کلاس زبان داشته اند.
با اینکه کودکان مبتلا به اتیسم یا قادر به تکلم نیستند یا در مقایسه با سنشان دچار تاخیر کلامی هستند یا کلام دارند اما جملاتشان معنی دار نیست، اما سپهر جملات با مفهومی به کار می برد و توانایی برقراری ارتباط کلامی را دارد که نشان می دهد شدت این عارضه در او خفيف است.
اتیسم که نوعی اختلال رفتاری است که به ۵ دسته تقسیم بندی می شود که در شدیدترین حالت این بیماری، بیمار به شکل فردی در خود مانده ظاهر می شود و در خفیفترین حالت او نمی تواند دوست صمیمی داشته باشد و احساسات دیگران را درک کند.
هم صحبتی مداوم، بهادادن به کودک و تشویق او را به وضوح می شود در رفتار مامان حوری دید و اگر مثل سایر کودکان اتیسم با فرض اینکه نمی تواند ارتباط برقرار کند، با سپهر هم رفتار می شد، شاید هیچ وقت توانایی های او بروز نمی کرد.
مامان حوری می گوید: خیلی ها با شنیدن اسم اتیسم فکر می کنند باید فرزند را به لحاظ آموزشی یا پرورشی رها کنند، ولی اتیسم به معنای پایان آن فرد نیست. کودکان مبتلا به اتیسم از برقراری تماس چشمی پرهیز می کنند و با دنیای بیرون ارتباط زیادی ندارند ولی سپهر نگاه های کوتاه به صورت مهمانانش می انداخت که خود نشان دیگری بود از خفیف بودن اتیسم در سپهر. همچنین تمایل به برقراری ارتباط سپهر با محیط در نوع کودکان مبتلا به اتیسم بی نظیر است. در تمام طول نیم روزی که در منزل مامان حوری بودیم سپهر به گونه های مختلف قصد برقراری ارتباط را داشت.
کودک طبیعی چون محرکهای مختلف را آزمایش می کند، پیشرفت می کند اما کودک مبتلا به اتیسم ساعت ها یک بازی تکراری انجام می دهد. از دیگر کارهایی که سپهر و مامان حوری با هم انجام می دهند رفتن به کلاس پیانو است؛ امروز سپهر تقریبا بیشتر آهنگهای کتاب تتش را می تواند بنوازد. برای تولد مامان حوری در کتاب نتش موسیقی تولدت مبارک را جستجو می کند و شروع به نواختن می کند.
سپهر به کلاس بسکتبال می رود و مثل بیشتر محصلین، زبان خارجه می آموزد و بسیاری فعالیت های دیگر که با مامان حوری انجام می دهد و باعث رشد مهارت های سپهر شده است. علاوه بر اینها در محیطی با روحیه و انگیزه بالا زندگی می کند که باعث شده سپهر با وجود فشارهایی که افراد با معلولیت خاص دارند اما از لحاظ روحی فردی نزدیک به نرم روانی جامعه باشد.