بررسی طرح شهرک‌سازی برای زنان آسیب‌دیده در گفت‌وگو با طراح آن
تبعید به راه‌حل تکراريشهرزاد همتی: در آخرین روزهای سال گذشته بود که زمزمه‌های «شهرک بازتوانی زنان آسیب‌دیده یا در معرض آسیب» مطرح شد. طرحی که از همان روزهای نخست مخالفت نهادهایی همچون بهزیستی و همچنین فعالان اجتماعی را به دنبال داشت. آنها می‌گفتند دوران درمان‌های جزیره‌ای و تبعیدی تمام شده، اما در تمام این مدت استانداری روی حرفش ایستاد. پس از شروع سال، دوباره صحبت‌ها درباره شهرک‌سازی شروع شد. ثریا شارقی، مدیرکل امور زنان و خانواده استانداری، در تمام این مدت تأکید داشت اکثریت قاطع کارشناسان طرح ساخت شهرک بازتوانی زنان آسیب‌دیده یا در معرض آسیب، بر ضرورت اجرای طرح تأکید داشتند. براساس مصوبه کارگروه تخصصی امور بانوان و خانواده در اسفند ۹۵ با دستور حسین هاشمی، استاندار تهران، قرار شد طرح ساخت شهرک بازتوانی زنان آسیب‌دیده یا در معرض آسیب مورد بررسی دقیق قرار گیرد. طرحی که بهزیستی به هیچ عنوان موافق اجرائی‌کردن آن نیست و آن را محکوم به شکست می‌داند. تجربه‌های پیش از این درخصوص فرستادن زنان آسیب‌دیده به مراکزی این‌چنینی چندان موفق نبوده است. بهاران و کمپ شفق از نمونه‌های شکست‌خورده این طرح هستند. زنانی که به‌اجبار به کمپ‌های ترک اعتیاد می‌روند، حاضر به حضور پس از درمان در مراکز بازتوانی هم نیستند و قانون نیز دست مجریان طرح‌های این‌چنینی را می‌بندد. مطابق قانون، متولیان تنها حق جمع‌آوری افراد معتاد متجاهر را دارند و پس از ترک و گذراندن دوره سم‌زدایی در کمپ‌ها، آنها موظف به رهاکردن این زنان هستند.
هدف ما انگیزشی است
ثریا شارقی، مدیرکل امور زنان و خانواده استانداری در گفت‌وگو با «شرق» درباره طرحی که خود پیشنهاد‌دهنده آن است، گفت: «این روزها اظهارنظرهای غیرکارشناسی از معاون وزیر رفاه هم درباره این طرح شنیده‌‌ام و بسیار ناراحت شدم، ایشان بدون آنکه از جزئیات این طرح مطلع باشند، با آن مخالفت کرده‌اند، در واقع هدف ما هنوز کامل برای کسی روشن نشده». وی در ادامه با اشاره به اینکه هیچ اجباری برای حضور زنان در این شهرک‌ها وجود ندارد، گفت: «با بررسی‌های انجام‌شده در سامان‌سراها، خانه‌های امن، اورژانس اجتماعی و مراکز مداخله در بحران، به این نتیجه رسیدیم مشکلات این مراکز به دلیل بی‌برنامگی و صرفا مرکز نگهداری بودن آنهاست؛ مثلا خانه امنی که در منطقه چیتگر وجود دارد، شهرداری موظف است که این خانم‌ها را از خیابان جمع کند و تا صبح آنجا نزد خود نگهداری کند و دوباره از صبح تا شب که دوباره آنها را به مددسرا ببرد، هیچ مسئولیتی در قبال آنها ندارد و در واقع در این بازه زمانی هیچ برنامه‌ای برای آنها ندارد. شما به عنوان یک خانم چه تصوری درباره زنی با این شرایط دارید که هیچ برنامه‌ای برایش وجود ندارد؟ این زن باید در جامعه سرگردان باشد، در طول روز غیر از مسائلی مثل رفع امنیت و خورد و خوراک این زن در شهر سرگردان است»